قبله? حاجات
یا علی نـام تــو بــردم نــه غمی مـانــد بــأبـی أنــت وأمّــی
گــویــیـا هـیـچ نــه هـمّـی بـه دلـم بــأبـی أنــت وأمّــی
تو که از مرگ و حـیـات این همه فخری علی ای قبله? حاجات
گــویـی آن دزد شـقـی تــیــغ نـیــالــوده بــأبـی أنــت و أمّــی
گـــویـی آن فـاجـعـه? دشـت بـلا هـیـچ در ِاین غم نگشوده است
ســیــنــه? هــیــچ شـهـیـدی بــأبــی أنــت وأمّــی
حــق اگــر جـلــوه? بــا وجــه اتــم کآن نه سهل است ونه آسان
بــه خــودِ حــق، کــه تـو آن جـلـوه? بــأبــی أنــت و أمّــی
منــکِــر عـیــد غــدیــرِخــم و آن کر و کور است و عزازیل
بـا کـر و کـور چـه عـید و چه غدیری و چه بــأبــی أنــت و أمّــی
در تـــولا هــم اگــر ســهـو ولایــت چـه أف بر این شمّ فقاهت
بــی ولای عـلــی و آل چـــه فــقـهـی و بــأبــی أنــت و أمّــی
تــو کـَـمّ و کـَـیــف جـهانــی و بــه از ثـَـری? تـا بـه ثـُـریّا
شـرّ و شـرور اسـت ودگر هیچ ، نه کـَیفی و بــأبــی أنــت و أمّــی
آدمـی جــامــع جــمـعـیــّت و مــوجـــود گر به معنای أعمّ است
تـــو بـِهـیـن مـظـهـر انـســان، بــه بــأبــی أنــت و أمّــی
چـــون بــود آدم کــامــل غــرض از پـــس بـــه ذریــّه? آدم
جـــز شـمــا مـهـدِ نــبـوّت، نــبـوَد بــأبــی أنــت و أمّــی
عــاشــق تـسـت که مـسـتوجب مدح است و منکرت مـستـحـق ذم
وز تــو بـیــگانـه نـیارزد نـه بـه مدحی بــأبــی أنــت و أمّــی
بــی تــو ای شـیـر خـدا سـبـحه و دسـتـار شده بازیچه ی شـیطان
ایـن چـه بوزیـنه،کـه سـرها هـمـه را بسـته بــأبــی أنــت و أمِّــی
لـــــشــگــر کـفــــر اگــر مـوج زنـَـد همه طوفان همه دریا
چـــه کـند بـا تـو کـه چون صخره ی صمّا و بــأبــی أنــت و أمّــی
یـــا عـلـی خـواهـمـت آن شـعـشعه ی تـیغ هـم بدو کفر سرافشان
بــایـــدم ایــن لـمَـعـان دیــده بــأبــی أنــت و أمّــی
شاعر توانا و مخلص : شهریار
|